Zaloguj

Aktualności

19
czerwiec


2014-06-18
Boże Ciało - historia i znaczenie.
W tym roku przypada 19 czerwca.

Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej - Boże Ciało. 

Przed nami Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, czyli Boże Ciało. W liturgii święto to zaistniało stosunkowo późno bo w 1264 roku (dla porównania Boże Narodzenie – V w., Wniebowstąpienie IV w.). Wprowadził je papież Urban IV pod wpływem objawień bł. Julianny z Cornillon. Boże Ciało obchodzi się w pierwszy czwartek (pamiątka dnia ustanowienia Eucharystii) po niedzieli Trójcy Świętej.

Cztery ołtarze i procesje

W dniu Bożego Ciała po zakończeniu uroczystej Mszy świętej, formuje się procesje. Prowadzony przez mężczyzn ksiądz niesie pod baldachimem Najświętszy Sakrament w monstrancji. Stąpa po obsypanej kwiatami drodze. Wokół unosi się zapach kadzidła o rozlega się dźwięk dzwonków. Idący w procesji wierni zatrzymują się przy czterech, polowych ołtarzach. Miejsca te przyozdabiane są zielonymi gałązkami, brzozami i kwiatami. Dekoruje się także ulice i domy, wokół których przechodzi procesja. W oknach stawia święte obrazy, pali świece, zatyka się flagi. Uroczysta procesja zatrzymuje się przy każdym z polowych ołtarzy. Tam odśpiewywany jest odpowiedni fragment Ewangelii. Liczba ołtarzy nie jest przypadkowa – symbolizują one cztery strony świata, cztery żywioły oraz cztery ewangelie. Procesje mogą odbywać się również wokół świątyni i wtedy maja kształt koła, a nie jak poprzednio kształt kwadratu. Obydwie figury symbolizują doskonale ukończone dzieło, w którym nic nie trzeba ulepszać ani zmieniać. Nie bez znaczenia jest sama liczba 8 – liczba dni Oktawy, w których odbywają się procesje eucharystyczne.

 

Wianki

Podobnie jak w przypadku Zielonych Świątek z roślinami używanymi do dekoracji ołtarzy w Boże Ciało na przestrzeni wieków związały się różne tradycje i zwyczaje. Są one pochodna słowiańskiej wiary w magię i moc przyrody. Na Mszę z okazji Święta Bożego Ciała gospodarze przychodzili trzymając w ręku wianki. W tym samym czasie święcą wianki w kościele wraz z ewangeliami spisanymi na czterech oddzielnych kartkach zwiniętych w ruloniki, które gospodarze zakopują potem w czterech rogach gruntu, w przekonaniu że przez rok cały grad pola nie nawiedzi. Wianki wito głównie z leczniczych ziół. Dokładano do nich również gałązki drzew, które miały chronić od piorunów. Bardzo ważną rośliną była bylica – nazywana bożym drzewkiem. Używano macierzanki mięty, podbiału, wrotycza, rozchodnika, stokrotek, rumianków i innych polnych roślin . Wianuszki – wielkości dłoni- przewiązane czerwoną kokardką po poświęceniu wieszano w kościele. Dekorowały one wnętrze przez cała oktawę święta. Po ośmiu dniach każdy zabierał wianek do domu. Wierzono że nabierają one nadprzyrodzonej mocy. Nadawano im takie samo znaczenie jak wielkanocnym palmom. Zioła wykorzystywane do uwicia wianków wykorzystywano potem jako lekarstwo dla ludzi i zwierząt gospodarskich. Dym ze spalonych wianków miał także chronić od zarazy i odstraszać chmury gradowe. Poświęconą macierzanką okadzano krowy w czasie cielenia. Lubczykiem leczono bóle gardła, gałązki poświęconej leszczyny miał chronić od uderzenia pioruna. Przyniesione z kościoła wianki wieszano nad drzwiami do domów i stajen, zakopywano w rogach zagonów, wrzucano w fundamenty nowych domostw.

 

 

 

 

Źródło: zbawiciel.gda.plwww.parafiawkotlowie.pl


 







Pozostałe wpisy


Korzystamy z plików cookie tylko w stopniu niezbędnym do działania strony. Możesz je zablokować poprzez zmienę ustawień przeglądarki.
Więcej o zasadach przetwarzania danych w "Polityce prywatności". wiem, zamknij